چه قدر تک مانده ام ٬ چه تنها مانده ام در این دیار غربت که عاری از یک دوست و آشناست. چه قدر سخت است که در میان جمع آشنایان زیستن اما کارت تنها نشستن باشد و تنها گریستن. چه زیباست دیار عشق و چه رنگین است عشق های عشاق . اما عشق های این دیار همه دروغین اند و بوی تمسخر می دهند
قلب پر عشق من همچون نگینی در میان این همه دل های تلخ می درخشد . من به عشقم ٬ به قلبم ٬ به قلبی که میزبان عشق زیبای توست می بالم . به یاد چشمانت از خواب بر می خیزم ٬ به یاد نگاهت نفس می کشم و به یاد لبخند زیبایت به خواب می روم 
آه ای تندیس محبت ٬ نمی دانی که چقدر دلم برایت تنگ است . نمی دانی که این روزها چه بر من می گذرد ... نمی دانی ٬ تو هیچ چیز را نمی دانی ...نمی دانی که بیش از هر کس و هر چیز دوستت دارم . نمی دانی که در فقدان آوای صدایت چه دردها می کشم . نمی دانی که یاد و خاطره ات چه مرحم هایی بر زخم هایم می شوند
تو نوشداروی قالب تهی و تاریک زندگی ام هستی . تو تنها عشق حاکم بر قلبم هستی . چه چیز دارم که در قبال خوبی هایت به پایت بریزم ؟      زبان من دریغ از کلمه ای محبت آمیز است . لبخند هایم پنهان و آرام است . ابراز عشق هایم به یادو خاطره ات است نه در هنگام حضورت تنها چیزی که می توانم حاظر و آماده و  درهرزمان و در هر جا تقدیمت کنم ٬ جانم است 
.ای زیباترین زیبایی هایم ٬ جانم به قربانت باد
***س.اشکمهرکوچولو***