یه روز یه حایی خوندم ما همه مجرمیم و جرم ما اینه که به دنیا اومدیم . ما محکوم شدیم که زندگی کنیم .

شاید همینطور باشه و زمین جایی که ما توش زندگی می کنیم یه زندانه . بعضی از زندانی ها به اینجا عادت کردند و دوسش دارن و بعضی هاشون به فکر فرار به سیارات دیگه اند.

من نمی دونم این زمین زندانه با نه ، نمی دونم ما مجرمیم و زندانی یا نه ؟ فقط می دونم که خسته شدم ... از خودم خسته شدم ،از آدم ها خسته شدم . دیگه نه خودم رو دوست دارم نه دیگران رو ...

یه روز یه نفر بهم گفت واسه اینکه دیگران رو ببخشی اول خودت رو ببخش ، اگر می خوای دوسشون داشته باشی اول خودت رو دوست داشته باش .

و من حالا خیلی تغییر کردم ... من خودم رو نمی بخشم و دیگران هم گناهکارن...

چشمه خوش بینی خشک شده ... دیگه نمی خوام هیچ چیز رو ببینم . دیگه از تظاهر ، از لبخند ، از این نقاب دروغین که روی صورتمه خسته شدم ...

دنبال کلید خوشبختی هستم اما خودمم قفلی تو قفل ها می زنم ... زنده ها دیگه برام کهنه شدن خودم رو تو مرده ها جا می زنم ... دیگه تا اینجوریم دست توی سفیدی کاغذ دفتر نمی برم.

پایان

س.اشکمهرکوچولو