برف می بارد... آسمان سپید دانه های کوچکش را به زمین گرم تقدیم می کند . چه هدیه ی زیبایی است...

نمیدانم چندمین برف و بارانی است که دیگر در کنارم نیستی...گویی سالهاست که بدون تو سر می کنم ...

نبودن هایت را با نگاه کردن به عکست پر می کنم ... چه زمستان تلخی است ...

چقدر دردناک است باور کردن فقدان وجود تو ... دستان سرد و خسته ام ، گرمای وجودت را التماس می کنند و کسی نیست که نیازشان را استجابت کند...

دردهای دل ماتم زده ام روی هم انبار شده اند و کسی نیست که مرهمی بر زخم هایم شود ... بی کس بودنم را هیچ کس جز تو که همه کسم بودی نمی فهمد... به امید روزی که من هم چشم هایم را بر هم بگزارم و به سوی تو بشتابم...

س.اشکمهرکوچولو