خستم... خسته از شب٬ از ظلمت ٬ از این هوای غبار آلود پر درد اتاقم...

خستم از فرو دادن بغض های تلخ شبانه ام ... خسته از اشک ریختن های بی دلیلم...

نفرت از دوری و فراق گوشه گوشه ی قلبم ٬ نفرت ار عشق و علاقه در ذره ذره ی دلم جای گرفته. به کدامین هدف نفس می کشم ؟ با کدامین امید قدم بر می دارم؟

دیگر باران هم از غم هایم نمی کاهد... خسته ام از هر چه غصه و از غم گفتن است...

شبی که همیشه برایم نماد آرامش و زیبایی بود به زندان درد آلودی تبدیل شده است که کاش می توانستم از او هم بگریزم.

و اینک احساس آرام آرام ٬ نرم نرم می میرد و به فراموشی سپرده می شود... نمی دانم چرا احساس نفرت و غم اندودم پاک نمی شود؟

اگر آن هم قطعی شود ٬ مطمئنا به مرده ای متحرک مبدل خواهم شد... خواهم شد... خواهم شد...

س.اشکمهرکوچولو